Het heeft lang geduurd voordat ik het aan mezelf durfde toe te geven, ik weet niet alles. Nog langer heeft het geduurd om dat te aanvaarden. Ik vond eigenlijk dat ik alles moest weten. Iets niet weten voelde als een afgang. Dat is niet altijd even handig: het gebeurt natuurlijk vaak genoeg dat ik van iets geen verstand heb. In een gesprek met iemand is dat lastig.
Meestal probeerde ik niet te laten weten dat ik het niet wist en probeerde maar wat om mijn angst van het niet weten te bezweren. Dat lukt natuurlijk niet altijd, mensen hebben het door als je ergens geen verstand van hebt. Dat heeft weleens geleidt tot voor mij vervelende situaties.
Mijn kennis van klassieke muziek is vrij basaal. Mijn schoonmoeder weet daar iets meer van. Voor een collega van haar die ik toevallig ook kende, wilde ze graag werk van een componist op een schijfje zetten. Dat was nog niet het probleem. Ik zette de muziek op de cd maar wist daarna de componist en de titel van het werk door elkaar te halen. Betrapt!
Nu kan ik dan eindelijk zeggen: geen idee waar het over gaat! Dat voelt goed.
