Bastiaan Vinke

Een rare tijd. Dagen met maar één onderwerp van gesprek. De afgelopen week zat ik thuis, net zoals de meerderheid van de Nederlanders. Het was niet de meest productieve week. Ik heb een aardige tijd nodig gehad om te begrijpen wat er nu werkelijk gebeurde en wat ik moet doen. Als ik eerlijk moet zijn weet ik dat nog steeds niet helemaal maar ik kom in ieder geval weer in beweging en dat is toch al wat!

Er zijn niet zoveel dingen die ik kan doen. Ik kan schrijven en ademen. Dat zal ik dan ook maar doen. De komende tijd zal ik dan ook proberen weer wat te maken. Ik zie wel wat er komt, een verhaal, een gedicht of iets geheel anders.

Het lijkt me fijn om verhalen te kunnen maken over gewone mensen en wat zij zoal in hun leven hebben meegemaakt.

De laatste weken zat ik al met de restanten van een longontsteking. Hoesten tot aan dubbelvouwen toe. Extreem moe. Koud. Geen energie. Kortom tot niets toe in staat.

Het valt mij op dat als ik een langere tijd thuis heb gezeten er ook een vorm van vervreemding optreed. Het gevoel geen onderdeel van de wereld te zijn. Na een paar dagen weer het huis uit geweest te zijn verdwijnt dat gevoel gelukkig snel.

Maandag weer aan ‘t werk.