Gedichten, gedachten en verhalen
Het is vandaag precies 33 jaar geleden dat ik voor het eerst voor haar huis stond. Nu sta ik er weer. Is ze er nog, of is ze misschien inmiddels verhuisd? Ik zou het niet kunnen zeggen. Wel weet ik dat ik hier weer moest zijn. Waarom? Om de herinnering aan wat er gebeurd is.
Hij weet dat dit is het moment om iets intelligentst te zeggen. Het probleem is dat hij niets weet te zeggen en daarom zegt hij dan ook maar niets. Helaas is zij daar niet zo blij mee. ‘Schoft’ komt samen met een laag spuug uit haar mond. Daarna gooit ze een vol glas bier midden in zijn gezicht. Auw!
Reindert had aan hem gevraagd om de Antwerpse Smierel uit zijn hok te pakken. Hij had hem eerst stomverbaasd aangekeken. ‘Waarom vraag je dat aan mij, ik heb nog nooit een duif aangeraakt en nu moet ik er een uit zijn hok halen?’ ‘Dat kan jij’ was alles wat Reindert zei . Nu staat hij hier voor het eerst van z’n leven in een duivenhok. Het duivenhok is donkergroen geverfd en belachelijk klein. Je kan er amper je kont keren. Hij haalt moeilijk adem door de penetrante lucht van duivenstront .
Hoe ziet een Antwerpse Smierel eruit? Hij ziet wel drie verschillende soorten duif. Welke soort moet hij dan hebben?’ Vanuit het duivenhok roept hij naar Reindert: ‘Hoe herken ik die duif?’ Het antwoord van Reindert komt snel, Bruin met wit’. Ja, hij ziet een duif die voldeed aan dit signalement. Hij doet een greep maar mis. Hij knalt bijna tegen de zijkant van het hok aan. Hij weett zich nog net staande te houden. Weer grijpt hij in de richting van de duif en opnieuw grijpt hij mis.
Inmiddels zit hij onder het stof en de stront. Hij doet nog een laatste poging en ja, deze keer heeft hij de duif te pakken. Hij stapt het hok uit en overhandigt de duif. Hij weet nu een ding zeker, dit nooit meer!
Hij dacht nog wel op tijd te zijn. Als de auto’s voor hem nou eens flink doorrijden ‘dan ga ik het redden’, zei hij tegen zichzelf. Hij trapt nog eens extra het gaspedaal in van zijn Audi A5 Sportback. Iets te hard blijkt later. Tijdens de begrafenis vertelde zijn vrouw hoe trots hij was dat hij er maar een half uur over deed van het werk naar huis.
Het witgelakte eikenhouten salontafeltje zakt nog net niet door onder de lading verhuisspullen die Andrea erop heeft gezet. ‘Waar moet ze nu haar elpees kwijt, zou ze het erop wagen?’ Ze besluit het te doen. Zorgvuldig legt ze de elpees op het midden van de tafel. Het blijkt net iets teveel, de tafel buigt naar voren en ja hoor daar lagen haar elpees, gelukkig ongeschonden. De kopjes die ook op de tafel hadden gestaan liggen er echter nu in scherven naast.
