Maandagavond was ik om iets voor half acht aanwezig bij Gigant oom de kaartjes van filmliefhebbers te controleren. Er zaten verschillende mensen aan tafels druk te praten, waarover kon ik niet verstaan. Het was wel iets leuks want er werd ook gelachen. Barbara die mij ook had ‘aangenomen’ was er ook of ik koffie wilde? Graag, hoeveel mensen komen er eigenlijk er waren maar drie kaarten verkocht.
Om tien voor acht stond ik voor de deur bij de eerste filmzaal op de mensen te wachten en om acht uur bij het begin van de film stond ik nog op ze te wachten. Toen kwam de kasamedewerkster er aan voor de eerste film ‘Topsy Turfy’ was geen enkele kaart verkocht. Dat kwam niet vaak voor ook de ‘draaier’ ( de man die de film opzet) had het nog nooit meegemaakt maar het gaf ons wel even de tijd. Om half negen begon ‘Virtigo’ en ik begon na film één te vrezen voor de bezoekersaantallen voor deze film. Het viel uiteindelijk mee, veertien mensen.
onder de indruk
Omdat dit de laatste film van de avonds was kon ik zelf ook gaan kijken! Nou ik heb het geweten. Er zijn weinig films die mij van slag kunnen brengen. De laatste keer dat van slag was door een film was geloof ik in ’87 door ‘The accused’ met Jodie Foster of vergis ik mij in het jaar? Het is Alfred HItchcock dus gelukt om mij na zo’n tijd weer hevig van slag een film te doen verlaten. De film gaat over liefde en bezetenheid en over zelfmoord die geen zelfmoord is. Volgende week maandag als ik weer moet draait hij nog. Ik weet het niet zeker moet ik hem nog een keer zien of nooit meer? Gisteravond was ik weer aan het zingen. Het kost me moeite!