Muziek in de trein

Staande op het perron drie van Het NS-station Apeldoorn Centraal zag hij haar in het raam toen de blauw-gele trein langzaam tot stilstand kwam. Een meisje met lang zwart haar en een mooi donker gezicht. Veel meer kon hij weliswaar niet van haar zien maar wat hij zag maakte al dat hij een tijdlang haar aan bleef staren.

Eerst merkte ze het niet op en bleef met haar koptelefoon op staren naar haar telefoon. Hij nam aan dat ze muziek aan het luisteren was. Wat voor soort muziek zou het zijn, rap of andere popmuziek? Ze was zeker geen vrouw voor klassieke muziek of jazz, daarvoor zag ze er te uitdagend uit. Hij stelde zich jazz of klassiek liefhebbers anders voor.

Opeens schrok hij op en zag dat zij nu ook naar hem keek. Hij was zo in gedachten geweest dat hij het niet eerder had opgemerkt. Ze lachte en het leek wel of ze nu zachtjes meezong met haar muziek.

Langs hem heen kwamen de mensen langzaam uit de overvolle trein gestroomd. Ze hadden moeite om tussen de mensen die juist de trein in wilden gaan op het perron te komen. Het was een beetje trekken en duwen. En hij? Hij stond daar maar naar haar te kijken terwijl hij bijna omver werd geduwd.

Het fluitsignaal deed hem wakker schikken. Hij moest verdorie ook nog met die trein mee. Met een klein sprintje kon hij nog net in de trein stappen. De trein was vol. De mensen stonden op de balkons en ook de gangpaden waren al redelijk bezet.

Toch zag hij dat er nog een plaats vrij was. Gek dat daar nog niemand was gaan zitten. Hij haastte zich erheen en net toen hij wilde gaan zitten keek hij recht in het gezicht van DAT meisje. Ze moest lachen, ‘Ben je nu speciaal voor mij hier gaan zitten?’ Een rare vraag natuurlijk want er was nergens anders plaats maar hij was door de vraag en haar blik even van slag. Hij herstelde zich,’Veel keuze is er niet.’ Nou, ik ben blij dat jij hier zit’, zei ze en keek hem aan. ‘Nou ik ben blij dat ik überhaupt zit’, zei hij. Hij moest nu ook lachen.

De trein kwam in beweging en even waren ze alle twee stil alsof ze even moesten wennen aan de cadans van de trein. Net toen hij weer wat wilde gaan zeggen zette zij weer haar koptelefoon op en hij zag dat ze in een afspeellijst zat te kijken. Hij kon echter niet zien welke nummers in die lijst stonden. Nu niet al teveel blijven staren dacht hij, dat is wel heel opvallend. Hij probeerde iets van de omgeving mee te krijgen en keek naar buiten maar ondertussen was hij met z’n hoofd alleen maar bezig met de vrouw tegenover hem…

Zo af en toe keek hij toch naar haar. Hij zag een bijna gelukzalige glimlach op haar gezicht terwijl ze naar de muziek luisterde. Hij begon zich steeds meer af te vragen wat dat voor muziek was dat zij er zo gelukkig van leek te worden. Ze zag er nog mooier uit dan voordat ze muziek ging luisteren. Het horen van de muziek gaf haar een extra glans.

Zo zaten ze een half uur tegenover elkaar en wisselden behalve af en toe een steelse blik geen woord uit. Hij wist echter dat hij iets moest doen anders was ze straks uit de trein en zou hij haar misschien nooit meer zien. Hij moest het wagen. Hij kijkt haar nog eens aan en zij lijkt te schrikken, ‘Wilde je iets zeggen?’ Hij weet nu moet ik het doen, maar wat? Dan hersteld hij zich en vraagt,’Wat luister je voor muziek, het moet wel heel goede muziek zijn. ?’. Ze liet hem haar speellijst zien: Nat King Cole. Ze speelde net L.O.V.E af. Op dat moment wist hij het zeker. Deze vrouw laat ik nooit meer gaan…

L.O.V.E, in die overvolle trein onderweg van Enschede naar Amsterdam.

Nat King Cole - L-O-V-E (Lyric Video)

Wat vind je van dit verhaal? Laat het me weten!