Vandaag ben ik om acht uur wakker geworden. Richard en Martine waren ook al wakker en we heeben gedoucht en zijn daarna naar beneden gegaan voor het ontbijt. Het ontbijt in het hotel valt niet tegen. Er is van alles, scrambled eggs (roereieren dus) muesli , vla en van allerlei andere soorten ontbijt.
First Baptist Beale church
Na het ontbijt kwam voor mij het grote moment van de Zondag. We zijn naar de kerk geweest, de First Baptist Beale church. Een groot wit gebouw. De dienst wordt gehouden op de eerste verdieping. In een ruimte met een gangpad met aan beide kanten kerkbanken. Aan de voorkant staat een podium met de kansel aan de rechterkant een drumstel, een keyboard. In het midden de kansel.Bij de ingang stond een mevrouw die ons welkom heette. We kregen een hand van haar. Zij was niet de enige. We kregen van bijna alle mensen een hand en ze vroegen ons waar we vandaan kwamen. Heel aardige mensen. Het thema van de dag, ‘Black history, understanding our past, living today, creating our future.’ Wij waren de enige blanken! De dienst was gevuld met zang, dans en toneelspel en een dominee. Een koor zong, ik kende maar een van de liedjes, Amazing grace. Kinderen die een toneelspel lieten zien zongen ‘swing low’terwijl ze voor de kansel via de zijkant naar de achterkant van de zaal liepen. De colecte wordt niet opgehaald maar het is de bedoeling dat je de gift in een envelop komt brengen na de voorkant van de zaal. Wat wel goed is dat je op de envelop kan aangeven waaraan je het geld wil besteden.
De preek van de dominee ging over koningen 6-8 en 14-16. In deze stukken wordt het verhaal verteld van de profeet Elijah die het ongeluk heeft dat waar hij woont het eten op is. God zegt hem dat hij naar een weduwe in een andere stad moet gaan en daar te eten en drinken zal krijgen. Hij doet dit en krijgt ook daadwerkelijk eten en drinken. Er gebeurt echter iets bijzonders, het eten raakt niet meer op. De clou van het verhaal: God geeft en zal blijven geven. Niet geloven maar weten.
De overage kerkgangers waren erg enthousiast en klapten mee en gaven antwoord en hun eigen mening terwijl de dominee, reverend David Helton Sr., steeds verhitter raakte en steeds meer ging zweten. Ondanks de voor mij vreemde manier van kerkdienst houden heb ik gemerkt dat het mij wel heeft geraakt. Ik weet niet of het werkelijk mijn geloof was of de sfeer maar ik moest mijn best doen om niet te gaan huilen van ontroering. Na de preek was de dienst snel afgelopen.
De Peabody Mall is op zondag later open maar toen wij daar om één uur aankwamen was in ieder geval de ‘Starbucks’ al open. Een koffietent die je overal in de wereld kunt vinden. Weet je nog dat we in Keulen ook bij een Starbucks op de trein hebben gewacht, althans tot het tijd was om met de trein te gaan?
We hebben daarna nog even rondgelopen in het winkelcentrum. Hoe zou ik deze mall moeten omschrijven? Het is groot en lijkt op onze Oranjerie of Babylon in Den Haag. Nogmaals er zijn veel winkels met Elvis spullen. Ze zijn echter of te groot of net niet leuk genoeg. De paar dingen die wel leuk zijn kopen we ook niet omdat we willen kijken of ergens anders de artikel goedkoper danwel duurder zijn.
Om drie ur zijn we naar Isaac Hayes gegaan, een zaal met bar en live muziek op een groot podium. De bar is genoemd naar de zwarte zanger van de titelmuziek van Shaft.
Aangezien Richard en ik al wat gegeten hadden heeft alleen Martine daar wat gegeten, wij hebben het bij drinken gehouden. Wat wel mooi is bij dat drinken dat je bij de meeste bedrijven een gratis refill (nieuwe inhoud) krijgt. De live muziek die ons beloofd was begon wat laat maar opens stond er een band met jonge mensen op het podium. De zangeres was achttien, de guitarist zestien. Binnenkort komen ze in Memphis op een lokale betaalzender in een programma waarin lokaal talent wordt voorgesteld.
De zoektocht die we gehouden hebben op zoek naar een supermarket was geen success. We hebben veel gelopen maar niet gevonden .
Tijd om te eten. We kwamen uit bij een tent, ‘Thg its Friday’. We warden geholpen door een hele kleine vrouw. Zij begroette ons zoals alle Amerikanen dat bijna doen in de restaurants en winkels, ‘How are you doin’. Je kan nergens lopen of je hoort ze dat weer vragen. Het is een soort beleefdheid. In dit restaurant moet je als je iets met alcohol wil drinken je indentiteitspapieren laten zien. Ze vragen het echt aan iedereen. Het gevolg was dat we drie keer mensen zagen van rond de vijftig die hun rijbewijs lieten zien. Een meneer ging special naar buiten om zijn papieren te pakken. Natuurijk wel goed dat ze zo strikt hiermee zijn. Zo krijg je geen willekeur.
Terug naar het hotel, koffie drinken en tikken.
De plannen voor morgen:
Sun studio’s, de Piramide en de rivier de Missisipi.
