Het tweede boek van Kristine Groenhart en het eerste wat ik heb gelezen,’Koffer uit Berlijn’. Het boek gaat over Nico Groenhart de oom van Kristine Groenhart. Nico een student Scheepsbouwkunde komt als dwangarbeider in het Duitsland van WOII te werken in een Duitse munitiefabriek. Hij houdt een dagboek bij over zijn belevenissen. Deze vormen de grondslag van dit boek.
Hij komt daar door het niet tijdig invullen van een verklaring. Op het moment dat hij de verklaring wel tekent is het al te laat. De verklaring is niet meer geldig.
Hij weet niet wat te verwachten:
(…) Waar we naartoe zullen gaan komen we morgen te weten. Hoe het af zal lopen is mij nog volkomen duister. Het enige waarnaar ik verlang is met enige jongens bij elkaar te mogen blijven, verder kan het me niet veel schelen wat er met ons gebeurt.
Het lukt hem om samen met een aantal Nederlandse studenten bij elkaar te blijven en ondanks dat ze gedwongen worden om te werken in de Duitse oorlogsindustrie hebben ze nog vrij veel vrijheid en kunnen ook uitstapjes maken en discussiëren. Dit gebeurt ook regelmatig. Ze schrijven met het thuisfront en ontvang naast brieven ook hele parketten met etenswaar.
Het is ook een verhaal waaruit blijk dat slecht niet altijd alleen maar slecht is en goed alleen maar goed.
Nico knoopt ook contact aan met een NSB’er die hem onder meer helpt met het versturen van post. Ook is hij veelvuldig aanwezig bij een Duits gezelschap waar het nodige wordt voordragen.
Opvallend is de manier waarop Nico denkt in rangen. Er bestaat in zijn wereld een duidelijke scheiding tussen de student en de arbeider. In zijn brieven omschrijft hij de arbeider als simpel en geeft aan dat het zich niet loont om hele gesprekken met ze aan te gaan.
Naarmate de oorlog vordert wordt het steeds moeilijk om het leventje vol te houden. De bombardementen eisen hun tol en uiteindelijk worden de jongens gescheiden. Ze weten waar ze zijn en bezoeken elkaar nog wel maar werken niet meer samen.
Als uiteindelijk de bevrijding komt ziet hij de verkrachtingen en de ellende die de Russen aanrichten in Berlijn.
– Besschreven in Eine Frau in Berlin door Anonyma, een ander verhaal in dagboekvorm-
Hij besluit te helpen.
UIteindelijk komt hij eind augustus toch thuis maar kan niet wennen. Hij begint dan aan wat een internationale carrière al zijn. Zijn oorlogservaringen draagt hij echter met zich mee.
Is Nico nou ‘sympathiek’ zoals andere recensenten hem zien? Voor mij niet. Daarvoor zijn er voor mij persoonlijk teveel trekjes aan Nico die mij niet bevallen.
Toch lezen omdat het nu eens een ander beeld geeft van de dwangarbeider. Nico heeft mooie brieven geschreven…
