Just one of these things (Nat King Cole)

Just one of those things

Mijn dag is begonnen met het uitgebreid lezen van het Volkskrant Magazine. Ere stonden twee artikelen in waar ik iets mee heb. Het ene artikel ging over de nacht in het Centraal Station van Rotterdam. Nou ben ik ’s nachts dan wel niet op het station Van Rotterdam geweest maar wel in Utrecht en wat ik gelezen heb verschillen de stations wat nachtelijke bevolking betreft niet veel van elkaar. Die ene nacht op Hoog Catharijne en station waren er ook de zwervers, drugsdealers en totaal in de war zijnde mensen. Het is echt waar zoals ook in het artikel staat, als je een nacht op het station hebt doorgebracht is het ’s morgens toch zij (de reizigers) tegen ‘ons’. Eigenlijk zou iedereen dat eens moeten doen een nacht doorbrengen op een van grotere stations van Nederland. Je krijgt gelijk een ander idee van de mensen die daar zijn. Je wordt ook anders bekeken door spoorwegpersoneel en politie je ziet ze bijna denken, ‘Weer een!’ althans zo voelde ik dat.

Het andere artikel ging over het verschijnsel ‘life coach ‘. Een vrouw die eerst in de IT werkte had dankzij haar coach á 175, – per week een nieuw leven. Ze was nu schilder? Wat deed die life coach voor die 175 gulden. Een telefonisch consult van een half uur en ondersteunend emailcontact??????? Goed zij had er baat bij. Ik kan ook goed met mensen praten, zou het niet een leuk beroep voor mij zijn? Ik ben dan wel niet goed in mijn eigen leven maar dat van een ander….

Boodschappen gedaan. Nu ik niet mag bukken valt me pas goed op hoe laag alles staat, irritant! Vandaag met een winkelwagentje alweer omdat ik iets niet mag, tillen. Ja nu moest ik dus met het Edah winkelwagentje naar huis daar uitpakken en vervolgens weer met hetzelfde wagentje weer naar de winkel om daar vervolgens mijn ene gulden weer uit het winkelwagentje te halen, wie heeft dat uitgevonden die borg? Dat was mijn dag wel weer. Je maakt niet echt veel mee als je de hele dag thuis zit. Ik wil het ook nog even hebben over de webcam terwijl ik dit verhaal aan het tikken ben kijk ik ook af en toe nog naar een ‘cam’. Meisjes met de afstandsbediening in de hand kijken recht in de camera de kijker ‘kushandjes’ toewerpend. Het wil niet echt leuk worden.

Wat vind je van dit verhaal? Laat het me weten!