Hoe gaat het nu met … Bastiaan Vinke

Voordat ik verder ga met het schrijven van allerlei verhaaltjes en gedichten wilde ik jullie eerst vertellen hoe het met mij gaat. Iets wat tegelijkertijd ook raar aanvoelt. Wie is daar nu in geïnteresseerd behalve vrienden en familie?

Toch ga ik het doen.

Laat ik, voordat ik begin over het nu, vertellen over het afgelopen jaar. Dat was niet best. Behalve de komst van Corona gebeurde er in september iets wat ik niet voorzien had. Een van mijn zussen kwam te overlijden . Totaal onverwacht. Hoewel je weet dat de dood voor iedereen het uiteindelijke einde is houd je er nooit rekening mee. Zeker niet als het gaat om een vroegtijdig einde. 66 jaar is mijn zus slechts geworden. Het voelde kort na haar dood onwerkelijk en eerlijk gezegd dat is het nog.

Het (betaalde) werk

Op mijn werk is er nadat in maart van het vorig jaar Corona kwam veel en ook gelijk weinig gebeurd. In de maanden na maart was mijn afdeling – ik werk op de afdeling communicatie van de gemeente Apeldoorn- enorm druk met het uitleggen van alle coronamaatregelen en een plaatselijke vertaling daarvan. De laatste maanden zijn de mensen er al minder mee bezig. De Apeldoornse inwoners zijn gewend dat er dingen niet mogen en alles is al wel een keer uitgelegd.

Geen last, of toch?

Ik mag niet klagen. Dat is eigenlijk de samenvatting van mijn leven op dit moment. Zeker in een tijd waarvan veel mensen zeggen veel last te hebben van de coronamaatregelen en soms hun werk kwijt zijn. Mijn werk wordt niet bedreigd en ik heb weinig last van er nu gaande is.

Nou ja, dat klopt niet helemaal. Zelfs ik merk nu dat ik soms wat onrustig word van wat er gaande is. Na ruim een jaar niet meer een andere stad of museum te hebben gezien begin ik het zelfs lastig te vinden. En hoewel ik niet zo veel op heb met grote mensenmassa’s zou ik nu graag lopen in een te druk coronavrij Amsterdam onderweg naar een Rembrandhuis of het Stedelijk.

Dat ik nu thuiswerk heeft er ook voor gezorgd dat ik meer last van mijn rug heb gekregen. Volgen de fysiotherapeut waar ik een tijdje naar toe ging is dat een veelvoorkomend probleem. Mensen zitten veel meer, bewegen minder, zitten aan slechte bureaus met als gevolg rug en schouderklachten. Het ergste is voor mij nu wel voorbij al moet ik er wel voor waken dat het niet weer erger wordt.

Ik sta niet stil

Het zal nog wel even duren voordat ik weer in een museum sta of weer in het stadhuis zit. Helemaal stil sta ik nu echter ook niet. Er zijn echter ook nog wel wat nieuwe dingen. Zo ben ik begonnen met een cursus Frans, lastiger dan ik dacht en het leren gaat ook helaas erg langzaam. Ik heb -maak- er weinig tijd voor. Het gaat echter goed komen en mijn Frans is aan het einde van de cursus op redelijk niveau zeg ik nu vol goede moed.

War ik ook de laatste tijd weer wat meer mee bezig ben is het stoïcisme, een filosofie die er heel simpel gezegd vanuit gaat dat je in je leven sommige dingen kan veranderen en andere niet. Het gaat er om hoe je naar de dingen kijkt. Voor mij is deze filosofie aantrekkelijk omdat deze mij houvast geeft en ook leert te leven met wat ik niet kan veranderen. Al is dat niet altijd even eenvoudig. Daarnaast motiveert het mij om dingen waar ik wel wat aan kan doen ook daadwerkelijk aan te pakken.

En natuurlijk heb ik ook nog deze website om wat tijd in te steken. Zeker nu de website weer vernieuwd is heb ik wel zin om er weer meer op te zetten. Hopelijk blijven de ideeën voor teksten niet te lang weg. Op dit moment zijn die er niet. Dat komt goed, daar ben ik zeker van!