Het is vandaag 8 mei, de dag waarop in mijn stad Apeldoorn de gebeurtenis op Koninginnedag in Apeldoorn en vooral de slachtoffers worden herdacht. De afdeling communicatie waar ik werk is er maar druk mee. Al een hele week. Vanaf het moment dat de auto op de mensen inreed en het duidelijk werd dat er wat vreselijks was gebeurt. Collega’s die vlakbij stonden en het allemaal hebben zien gebeuren.
Zij die gewonden hebben zien liggen.
Wat moet ik van de gebeurtenis zelf zeggen anders dan dat het iets verschrikkelijks was? Iets wat ook niet te voorkomen was. De gemeente en allen die bezig waren met de voorbereidingen hebben er alles gedaan om de Koninginnedag veilig te laten verlopen.
Zelf was ik die dertigste april ’s ochtends naar het Oranjepark gegaan om daar wat van de dag mee te maken. Ik stond vlak bij het persvak en sta daarom nog met Willem en Maxima op de foto. Dit zowel in het Reformatorisch Dagblad als ook in de Privé. Mooier kun je het toch niet hebben…
Het was nog moeilijk om het Oranjepark weer uit te komen omdat aan de kant van de Kerklaan waar ik over wilde steken ook de stoet met oude mobielen langs zou komen. Thuis aangekomen heb ik samen met Rianne verder gekeken naar de Koninginnedag. Toen was er plotseling dat rare moment. Mensen die er niet pal bovenop stonden bleken eerst niet duidelijk te hebben wat er gebeurde.
Waar ik aan dacht? Twee dingen. Natuurlijk eerst wat is dit erg daarna we (de Gemeente, mijn collega’s) hebben zo hard gewerkt om dit een feest te laten zijn. Wat nu?
Het is duidelijk geworden een herdenking voor de zes doden.
