Ik ben weer thuis! Na een afwezigheid van enkele dagen ben ik weer in staat om mijn ‘dagelijkse’ gebeurtenissen op te schrijven. Laat ik beginnen met te vertellen hoe de operatie en de dagen erna verlopen zijn. Zondagavond om zeven uur ben ik met Carola naar Het Radboud in Nijmegen gegaan. Eenmaal aangekomen afscheid genomen en daar zat ik dan. Ik was toch wel gespannen. Het voelde niet echt goed maar ja ik kon er niet aan ontsnappen dus ik moest wel. Die avond maar televisie gekeken, ‘Much ado about nothing’ een verfilming van een komedie van Shakespeare deze was dus erg geslaagd. Om halftwaalf ben ik gaan slapen.
De volgende morgen werd ik om acht uur wakker gemaakt,’Je lag nog zo goed te slapen’ Ik was de enige patiënt op een vierpersoonskamer. Druppels in mijn ogen! Ik kan zeggen dat het geen pretje was. De druppels deden pijn aan m’n ogen maar dat was heel normaal werd mij gezegd. Om halfelf was het dan zo ver ik werd opgehaald en naar de operatiekamer gebracht vier uur later werd ik wakker, aangezien ik onder volledige anesthesie kwam heb ik van de hele operatie weinig gemerkt. Ik kwam bij in de uitslaapkamer en werd weer naar de afdeling gereden. Het mooie was dat ik van de narcose helemaal geen last heb gehad. Ik moest op mijn linkerzij gaan liggen die dag en de nacht. ’S Avonds kwam over het geopereerde oog een kapje dat ik niet in mijn slaap erin zou gaan wrijven en zo het oog weer zou vernielen (kapje gebruik ik trouwens nog steeds.) Sylvia kwam nog langs, mijn ogen zaten nog steeds dicht dus het was niet zo’n succesmaar wel leuk dat ze er waren. ‘Goedemorgen’ en twee tellen later had ik twee maal zes druppels in allebei mijn ogen. Ik was nog niet eens wakker, hoe konden ze!
Er was echter weer eten dus ik eten. Volgens de dokter zag het oog er goed uit en ik mocht alweer de hele dag op. Wat te doen in een ziekenhuis? Ja, dat wist ik dus ook niet dus was het een en al verveling. Je begint op zo’n moment toch echt uit te kijken naar bezoek en gelukkig kwamen die avond drie van mijn zussen( Annemarie, Irene en Carola) en een nichtje (Lotte).
De volgende dag mocht ik weer naar huis. Eng om thuis te zijn. Gelijk die eerste middag was Irene hier ook weer met mammie, oma en Ronald het was wel leuk al was ik ook weer blij dat ze weg waren het was me al weer bijna te veel.
In het ziekenhuis wordt er op je gelet, dat je niet de verkeerde dingen doet. Nu moest ik het weer zelf doen. Steeds had ik en heb ik de angst iets fout te doen. Gisterochtend is Jolanda nog op ziekenbezoek geweest en in de avond kwamen haar nichtje (de Ex) en haar vriendje en Marchel nog langs.
Het meeste problemen heb ik echter met het zelf druppelen van mijn oog op de een of andere manier is de coördinatie niet zo geweldig en gaat er veel fout. Ik denk echter dat ik nu de manier heb gevonden om het te doen, Hoofd flink achterover en gewoon doen. Niet in de spiegel want dan ga je toch te ver voorover en valt de helft erlangs. Tot zover de afgelopen dagen. Vandaag ben ik om halfnegen opgestaan, plantje in ontvangst genomen gestuurd door mijn collega’s gedruppeld en maar gaan eten.
Vanmiddag gechat. Nu wordt het weer interessant! Ik heb zowaar een áfspraak gemaakt om iemand een brief te sturen en misschien gaan Wendy (zo heet ze) en ik elkaar nog wel zien. Ik heb haar gesproken ze komt uit Twente en dat is te horen, wel leuk ik moest gelijk aan Ilse de Lange denken hoe zou dat toch komen?
